“Use your home as a weapon for the gospel.” Met deze kop tikte John Piper jaren geleden een artikel af dat sinds die tijd steeds weer in mijn gedachten komt. “Gebruik je huis als een wapen voor het evangelie” - maar hoe dan? John Piper zette het vrij eenvoudig neer.
We hebben (bijna) allemaal een plek waar we wonen, een plek die we ‘thuis’ noemen. Het ‘huisje’ in de trits van ‘huisje-boompje-beestje’. In onze cultuur is dat vaak vooral een privé plek, ‘onze’ plek, individueel - als in niet een plek voor het collectief. De oproep van John Piper was in de strekking van: “Wat zou er gebeuren als we onze huizen radicaal open zouden zetten voor de ander?” Wat zou er gebeuren als we onze huizen als een “weapon for the gospel” in zouden zetten?
Maar.., zie ik mijn huis zo? Zien wij onze huizen zo? Zetten wij ze zo in? Als plekken in de buurt waar vanuit het goede nieuws stroomt? Dat kunnen we niet uitbesteden aan ‘de kerk’ toch? De kerk begint misschien wel daar waar onze ‘heilige huisjes’ Heilige huizen worden.
En deze zomer ontdekte ik er iets van rond de BBQ.
Jep, de BBQ…
.. wat heeft die ermee te maken?
Afgelopen zomer - die natuurlijk uitzonderlijk mooi was - hebben we een aantal keer onze tuin vol gehad met mensen. Gelovigen, nog-niet-gelovigen, spelende kinderen en pratende volwassenen. Het was ge-wel-dig. In de hoek van de tuin stond een rokende BBQ, en iedereen had iets te eten of drinken mee genomen. Een gezellige boel. Met een paar mannen draaiden we het vlees en terwijl ik de kring rondkeek werd ik blij van al die mensen, genietend van tijd en rust met elkaar. Van lekker eten en gezelligheid. Van een goed gesprek. Van rondrennen in het plantsoen. Onze tuin bleek nog meer mensen te kunnen ‘hebben’ dan mijn vrouw en ik hadden gedacht. Wat een feest! En stiekem dacht ik: dit deed Jezus vast ook zo. Een vuurtje op het strand, vrienden erbij, visje op de BBQ en samen genieten van elkaar. Eten. Samen. Het goed hebben. Dat.
In het evangelie lezen we regelmatig dat Jezus ervan wordt beschuldigd te eten met ‘Jan-en-alleman’. Jezus nam tijd voor ontmoeting met de mensen om hem heen en daarin keek Hij niet naar status of achtergrond. Hij eet met iedereen. En ik vraag mezelf af of wij wel voldoende de tijd nemen voor dit soort ontmoetingen. Met elkaar eten. Het goed hebben samen. De BBQ aansteken en samen het glas heffen. Ons leven delen. Zou kerk niet veel meer ‘rond-de-tafel’ plaats moeten vinden?
En waarom die 60cm dan..?
.. nou, afgelopen zomer heb ik m’n BBQ geüpgraded. Van zo’n kleine naar een wat grotere. Ongeveer 60cm doorsnee - vandaar. Heerlijk om er met meer mensen rond te staan, meer mensen te eten te hebben. Appt iemand of ze ook mogen komen? Natuurlijk! Er is genoeg. Kom en vier mee. Dat werkt gewoon beter op een maatje groter.
Een goede vriend van mij - Craig Greenfield - heeft een tijdlang in een achterstandwijk in Vancouver - Canada gewoond. In zijn boek “Subversive Jesus” schrijft hij ergens: “Kook teveel eten, en nodig teveel mensen uit” - feestje gegarandeerd. Dat is onze ervaring ook. Iedereen brengt wat mee. Sommigen veel, sommigen zijn het helemaal vergeten. Geen probleem. We delen samen. En als de tuin dan vol zit hoor ik dat bijna in elk gesprek over Jezus gaat. Die net-to-geloof-gekomen kerel die deelt met iemand uit de buurt. Hoe gaaf is dat?
60cm dus. Maak het allemaal niet te klein, zodat een ander gemakkelijk aan kan schuiven en er voldoende ruimte is. Een vriendin van ons schreef dat ze in haar huis altijd een kamer klaar heeft staan voor als er gasten komen. Heel intentioneel, gastvrij, ruimte creërend. Welkom!
De zomer loopt op z’n eind. Binnenkort maak ik de BBQ klaar voor de winter. Deze winter ga ik op zoek naar nieuwe manieren om mijn huis open te zetten voor de mensen om me heen. Radicale gastvrijheid, laat de mensen maar komen. Dat is wat ik wil leren. Leren - want ik ben er zeker niet. En, om eerlijk te zijn vind ik het soms knap lastig.
Paulus schreef over de ‘wapen’rusting.
John Piper over ons huis als een ‘wapen’ voor het evangelie.
En ik?
Ik worstel soms om zo in het leven te staan. Hoewel ik enorm geniet van deze momenten is het soms zoveel makkelijker om me terug te trekken in m’n eigen vertrouwde kringetje. (En er zijn tijden dat dat helemaal ok is. Terugtrekken. Stil zijn en genieten van een tijd van rust in Gods nabijheid.)
Maar tegelijk is dit radicale verwelkomen wél wat ik wil, en waar ik intens van geniet als ik dan de tuin rondkijk. Ik realiseer me dat mijn huis de plek is waar mensen mij écht zien, een inkijkje in mijn leven hebben. Ik authentiek moet zijn. En juist in die echtheid ontstaat het contact. Verlangen we daar niet allemaal naar?
Onze ‘heilige-huisjes’ - goed beveiligd en afgeschermd voor anderen - mogen denk ik meer open gaan. Open-huizen worden. Is dat niet wat de kerk is? Is dat niet wat we lezen in Handelingen 2? Dan worden het Heilige huizen.
Aan dit soort 'Heilige huizen’ is veel behoefte. Veilige plekken. Of - om het nog maar eens op een andere manier te zeggen - plekken van Shalom.
Mag jouw huis zo’n plek zijn?
Een plek waar de BBQ rookt?
Een plek waar de ander welkom is?
Een plek van Shalom waar Jezus werkt?
“Use your home as a weapon for the gospel.”
Geschreven door Mart-Jan van der Maas. Mart-Jan is getrouwd met Talitha en vader van 3 kids. Hij pioniert Alongsiders in Nederland en Europa en is de schrijver van het (gratis) boek De diamant van discipelschap. Het is zijn verlangen om discipelschap meer en meer te zien leven in de kerk, en in het bijzonder in de jongere generatie.
